Dit is t verhaal van mijn zoon Jeroen ,37 jaar .

Inmiddels 4 jaar geleden toen ik op een Zaterdag richting werk reed had ik het gevoel dat ik de nacht verkeerd had gelegen en dat de linkerzijde van men lichaam nog sliep, zelfde gevoel als je op je arm heb gelegen. Zo een doods gevoel. In eerste instantie het idee van "dat loop ik er zo wel weer uit" maar na een aantal uur bleef dit gevoel en werd dit versterkt met het gevoel alsof je verbrand ben met 'prikkeldraad' (zoals je als kind wel eens bij elkaar deed). 'Dit zit niet goed' was mijn gedachte maar ik wou niemand tot last zijn. Toch maar de moed verzameld om naar de artsen toe te stappen met een onderliggend gevoel dat er iets "echt" niet goed zat. Dat waren voor mij de eerste kenmerken van toen nog niet wetende MS. Ik werd de maandag erop voor een aantal dagen opgenomen op de stroke afdeling omdat de uitvalsverschijnselen kunnen komen door een beroerte of infarct en omdat er een aantal littekens te zien waren op de scans die ze bij het binnenkomen op de spoed, gelijk hadden gemaakt. Na MRI scans 21 plekken alleen al in de hersenen. Aangezien na maanden van meerdere vermoeiende en intensieve onderzoeken (zeker met MS waardoor ik altijd moe ben mede door de continue pijn) er geen duidelijkheid gegeven kon worden is alles overgeheveld naar het EMC waar snel meer duidelijk werd. Eerst CIS (critical isolated syndrome) omdat de diagnose MS nog niet vastgesteld kon worden omdat ik nog niet binnen alle kaders van deze ziekte viel. Later is toch MS gediagnosticeerd na vele dagen in het ziekenhuis te hebben doorgebracht en de vele onderzoeken verder. Ik heb het geluk dat ik de meest geweldige vriendin heb die me door alles heen heeft getrokken. We waren meer beide ziek dan ik alleen omdat dit ook enorm veel van haar heeft geëist. Na de periode van onderzoeken en het ontdekken wat dit voor mij inhoud, zowel privé als zakelijk ben ik (ondanks ik nog steeds enorm eigenwijs ben) meer naar mijn lichaam gaan luisteren en probeer de continue pijn te negeren. Helaas in de tussentijd nog een autoimuum ziekte erbij gekregen, veel pijn, ongemakkelijke situaties, nog minder energie en een zoektocht naar de correcte medicijnen (die samen gaan met MS) verder. Alles staat een periode stil en je weet dat sommige wensen niet vervuld zullen gaan worden. Toegeven is vooral erg moeilijk omdat dit niet in je zit, hierdoor een aantal keer tegen de lamp gelopen maar heeft me zeker gebracht waar ik nu sta. Ik ben strijdlustig, wil niet opgeven en door gaan. Ik heb mijn draai nu redelijk gevonden en moet het evenwicht van de energie die ik heb nog beter verdelen. De linkerkant van mijn lichaam zal niet veranderen en is onderdeel van hoe ik "nu" ben. Ik geniet en doe leuke dingen met de lieve mensen om me heen en vooral met mijn lieve altijd steunende vriendin.

Leven met MS is pittig maar je moet het positieve er maar van in blijven zien. Nu kan ik soms door de kleinste overwinning euforisch zijn waar ik vroeger nooit bij stil stond omdat dit gewoon zo ging. Wetende wat ik heb pluk ik elke dag de dag en wat er in de toekomst op me af komt zie ik dan wel weer. Laat maar komen, ik kan je hebben 'klote MS'.